biblioteka moich najśmielszych snów

czasami zdarza się cud. tak znalazłam najcudowniejszą bibliotekę mojego życia - akurat w pałacu nauki i kultury. nikt nie zdradził mi, że tam ukrywane są takie skarbie. nie wolno z tego powodu burzyć pałacu, bo gdzie i przez kogo urządziłoby się dziś jeszcze taka biblioteka? nazywa się muzeum książki dziecięcej. afisz na ścianie przy windzie: "uprzejmie informujemy, że muzeum książki dziecięcej jest tylko czytelnią naukową. nie mamy wystawy!". mieści sie na piatym pietrze słynnego pałacu, ale jeździ sie na szósty, idzie się dookoła połowy tego piętra, mija się olbrzymię, pustę salę zawsze pachnącą tanim bufetem - schowano tam tylko makietę miasta stołecznego warszawy ze wszystkimi wieżówcami, ulicami, dworcami. brakuje tylko pałacu. ale czy to przez pomyłkę, czy z zasady, czy po prostu niedokończony? po drodze otwiera i zamyka się chyba ze dziesięciu drzwi i zejdzie sie malutkimi bocznymy schodami. jest tylko takie jedno wejście - czyli wyjście ewakuacyjne. no i tam: pokój biurowe dwa razy wiekszy niz czytelnia. tu i tam troje ludzi - przeważnie kobiety. czasami przychodzi kierowniczka, rozpoznana po silnym głosie. nie ma tu żadnego internetu, żadnych gniazdek. ksero akurat sie zepsuł, a ten młody człowiek na dole, które obsługuje cały pałac, skończy pracy o szesnastej. na korytarzu katalogi - przeważnie z fiszkami pisanymi odrecznie, rzadko trafi się pisana na maszynie. nad katalogami olbrzymi jezus - na pewno milosierny - a jednak tak przyrodzony, że uważa się go dopiero po godzinach. na końcu korytarzu stoi fortepian. czasami gra na nim starszy człowiek, o białych włosach. porusza się z trudem, najczęściej siedzi w jakimś magazynie czy w pracowni. nie gra bez błędów, ale jakoś tak, w końcu zawsze odnajduje właściwą melodię. w ogóle się nie przyzna, mówi, że to sasiąd za ścianą. ale można sobie zamówić muzykę na następną wizytą. podobno to dobrze działa na koncentrację.
czasami zdarza się cud. kocham to miejsce.